30 Aralık 2010

Bu hayatın seni unutmadıkça tadı yok!



Bazen kendimi tanımıyorum.Herşeye neden aramaktan bıktım sanırım .Düşüncelerim buz misali donmuş sözcüklere dökemiyorum.Sabah kalkıp okula gitmek yerine yorganımın altında saatlerce hiç kıpırdamadan uyuyabilirim.Bir insanın beynini nasıl böylesine ele geçirir ki başka bir insan?Onunla karşılatığımda içimde kapanmaya çalışan derin yaralarım vardı.
İçime doğmuştu karşılaşma  ihtimali.Gitmemeliydim,görmemeliydim,bakmamalıydım gözlerine,heycanlanmamalıydım,miğdemin bulantısı baş dönmesi etkisini yaratmamalıydı bende.Karşı koyamadım engel olamadım kendime.Sen nasıl bir insansın  uzağımdayken bile acı çektiriyorsun.Seni sevdiğim için mi bu kadar ceza?Eğer öyleyse fazlasıyla çekiyorum.Artık seni anlatmak için ne bir yazı ne bir şiir nede bir mektup yazabilirim.Sözlerim tükendi seni farklı sözlerle ama aynı kapılara çıkan anlamlarla anlatmaktan bıktım.Biliyormusun çok özledim seni.Şimdi kalka bilirim yatağım soğudu çünkü.Seninle el ele başlayan rüyalarım bu günde ayrılıkla son buldu.Evet sevgilim bu hayatın seni unutmadıkça tadı yok.         

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder